JONA @MartinKageling

                                                                                                       JONA

Na DE HOF en DE VLOED is JONA de derde serie gedichten onder de verzameltitel

VRIJ BIJBELS.

Van deze drie series zijn geïllustreerde boekjes gemaakt in een zeer kleine oplage.

De illustraties zijn verzorgd door Nel Breeschoten-De Haas, voor wie DE TUIN een in memoriam is.

De technische realisatie van de boekjes berust bij Jan Breeschoten.

Voor de tekst, tekstredactie en correctie zijn Ineke & Martin Kageling verantwoordelijk.

JONA

Spreekwoordelijk niet geëerd in eigen land,

zoals dat vaak gaat met zieners en profeten,

van wie men aanneemt dat zij het beter weten,

wegens hun vermeend contact met Hogerhand,

ben ik nog maar kort geleden hier beland,

ver weg van huis en door iedereen vergeten,

door de rioollucht van het halfverteerde eten

en het duister haast beroofd van mijn verstand.

Ik was het nakomertje van wel zeven zonen,

die allemaal een fatsoenlijk vak hadden geleerd

(een was broodbakker, een ander harkte perken).

Alleen ben ik bij moeders pappot blijven wonen.

Ik voelde me geleerd, was zeer in mezelf gekeerd

en daardoor voorbestemd om in de geest te werken.

PROFEET

Zo hoorde ik dan op een dag het Hoge Woord:

'Jona, je gaat nu naar de markt om daar te halen,

een kamelenharen mantel plus een paar sandalen.

en je trekt voortaan langs 's Heren wegen voort,

om te beginnen naar Ninivé, naar dat afvallig oord,

waar aan verdorven levenswandel voorgoed paal en

perk gesteld moet worden – ga dus zonder dralen.'

Ik draalde echter wel en haastte me aan boord

van een boot naar Tarsus wiens koers tegengesteld

was aan de plaats waar ik mijn eerste opdracht

moest volvoeren. Tot er 's nachts een ongehoord

noodweer losbrak en ik bekende dat dit geweld

door mijn weigering werd teweeggebracht.

De bemanning jonaste mij daarop overboord.

VIS

Als het ware uitgekotst door ieder in het land

en niet meer in connectie met het Hoger Weten,

beklagend het bestaan van zieners en profeten,

bevond ik mij dus in dit onwelriekend ingewand.

In het gotische gewelf van een klotsende kathedraal,

steeds op de voet gevolgd door bovenaardse lichten,

voelde ik hoe Hij Zijn Oog toch op mij bleef richten

en dronk brak water en proefde lauwe aal.

Drie dagen verstreken. De wind was gekalmeerd,

nacht en ontij weken voor een nieuwe dag op aarde

en mijn reuzenvis spuwde mij op het strand,

waar ik versuft bleef liggen, wat gedesoriënteerd,

 maar toen ik beter om me heen keek, ontwaarde

ik Ninivé's muren verderop in het land.

BOOM

Toen ging ik naar de stad en hield mijn donderpreek

en had de indruk dat men alleen maar om mij lachte

en ik besloot het Hemelse Gerecht maar af te wachten.

Veertig dagen zat ik daar, en bad er wat, en keek,

in de beschutting van een opgeschoten wonderpalm

die zeer tot mijn verdriet weer even vlug verdorde.

De stad verstilde, al dacht ik soms dat ik gebeden hoorde,

maar op dag veertig klonk overal een klokkengalm.

Ze waren blijkbaar bekeerd en aan de Toorn ontkomen.

Ik sloeg het stof van mijn sandalen, in Hem teleurgesteld

die ervoor zorgde dat mijn jobstijding niet deugde.

'Waarom', zo vroeg Hij me, 'treurde je wel om die boom

en kunnen de tallozen die nu niet door hellevuur geveld

zijn, maar juist bekeerd, je ziel niet diep verheugen?'