VIJF MARIALEGENDES

VOOR INEKE

MARIALEGENDE

   (Eerste Marialegende)

Zij kon er niet genoeg van krijgen

te kijken naar alles om haar heen.

Spelen deed ze maar het liefst alleen

en nam ze deel, dan onder zwijgen.

Zo leek ze de wereld te ontstijgen,

in afwachting van wat komen ging,

maar stralend in haar afzondering

maakte ze zich haar omgeving eigen.

Tot haar vijfde had ze steeds gezwegen.

Het gezin zat om de tafel – etensuur.

Na het woord van vader tot de Vader

sloot hij het venster tegen de lenteregen.

Een diepe gloed drong door de kamermuur,

toen ze zei: Wees gegroet Maria, vol van genade.

  AVE MARIA

   (Tweede Marialegende)

Omdat ze zo klein bleef, kreeg ze prikken,

net als vader, maar dat kwam van het kamp.

De injectie spoot haar linkerarm vol kramp.

Ook moest ze bruine pillen slikken.

's Avonds met haar ouders bij de schemerlamp.

Moeder wierp vaak van die betraande blikken

op haar man, die haar telkens lieten schrikken.

Uit de duinen dreef een zilte damp.

Op een stille middag ging haar vader dood,

en het leek of hij moeder had meegenomen.

Ze moest het aan de buren laten weten.

De school, zo bekommerd om haar lot, schoot

haar te hulp en zij moest bij de zusters komen,

waar zij verklaarde voortaan Maria te heten.

KLOOSTERHOF

   (Derde Marialegende)

Het dorp toont in zijn naam het klooster,

waar al zo menige devote non of broeder

voor de jeugd zowel herder als opvoeder

speelde, die lezen leerde en vertroostte.

Een vroeg verdriet is vaak het grootst en

zo voelde dat dan ook toen zij met moeder

alleen in huis haar stil verlangen voedde

met Cissy van Marxveldt en een boybandposter.

Tussen wolken, zee en glas ontgroeit het kind

het huis dat koffie toebroek ademde met platen

aan de wand waar moeder moeilijk over praatte.

Het klooster van haar jeugd is nu verlaten,

maar vaak voelt zij hoe ze heimwee ondervindt

naar die geborgenheid, die ze ook kon haten.

          

GROOT HERTOGINNELAAN

   (Vierde Marialegende)

De foto toont hoe het middaglicht van boven

door glas in lood de serre binnenvalt, waar

zij op de sofa ligt, half opgericht, met haar

benen onder zich, haar rok iets opgeschoven.

De blik op het boek gericht, dat ze iets voorover

houdt voor het licht en in de plooi van de foulard

nestelt ze haar blote voet met kouwelijk gebaar.

De zomerdag begint steeds vroeger uit te doven.

Niet op de foto, de verre branding van verkeer,

gelach met barbecuerook stijgend uit de tuinen,

vrienden komen langs voor zij de stad in gaan.

En de mengeling van vrijheid en verholen zeer,

om een rijtjeshuis met zicht op schrale duinen,

dat ze verruilde voor de Groot Hertoginnelaan.

   STELLA  MARIS

     (vijfde Marialegende)

Niets zo onrustbarend als het kustgebied.

Op lichte wieken wentelt de vissersplaats

van donkere duinenrij tot ver buitengaats,

waar elementen samensmelten tot verschiet.

Jong als ik toen was, voelde het toch al laat

om me heen, zo nazomers, vol oud verdriet,

dat nooit eens door dagelijks geluk teniet

gedaan werd – een wereld in schaduwstaat.

Het leven leek beheerst door wachten,

op een hoek van land en lucht en water,

de blik altijd verzand in vergezichten.

Het was nog maar net lentenacht en

ik liep met haar het duinpad af naar later,

toen ik voor het eerst de zee zag lichten.