Uit: BRIEVEN AAN MIJN JONGE WEBMEESTER

(Een fragment)

Omdat ik ouder ben dan jij, mon ami, ken ik er meer dan jij: legendarische televisieprogramma's. Waarvoor je thuisbleef, waardoor het stil was op straat, die 'televisiegeschiedenis schreven' – om er nog maar een cliché tegenaan te gooien. Mies Bouwman bijvoorbeeld, vooral met die Lopende Band, Kees van Kooten & Wim de Bie maakten ze aan de lopende band. Zo kan ik nog een tijdje doorgaan en jij zult mijn opsomming ongetwijfeld met allerhande sportfragmenten kunnen aanvullen

Wat is daar nog van over?

Je gaat dit nu onvermijdelijk aan mij vragen en dan heb ik nog één voorbeeld over: DWDD – en dan in het bijzonder van dit (bijna) afgelopen seizoen waarin Matthijs als nooit tevoren verrast en enthousiasmeert en inspireert. Hij weet een sfeer te scheppen waarin mensen het beste van zichzelf kunnen laten zien. Neem nu vorige week woensdag, de 22ste november, toen jouw naamgenoot Nico Dijkshoorn zijn gedicht voorlas over Maarten Biesheuvel dat hij geschreven had, n.a.v. de dood van diens vrouw Eva.

Mijn anders zo haarscherpe televisiebeeld werd wel heel wazig.

HOE ZOU HET MET MAARTEN GAAN?

Grijze middag, tijd om even stil te staan, 
want de tijd kauwt altijd knarsetandend door.

Hoe kan hij dragen wat hij allemaal verloor?

Hoe zou het toch met Maarten gaan?

Hoe Verpletterend is de Werkelijkheid,

wanneer de dood daadwerkelijk scheidt?

Zijn dieren kijken hem troostzoekend aan.